Cengo-V

9 yıl 9 ay 13 gün bildiğimiz akılla nefes alan bir adam…
Uzun saçlı, kahverengi iri gözlü, çirpi gibi bacacıkları ve çok yakışıklı, karizmatik bir adam…
Cesur, mücadeleci, espirili, heyecanlı, zeki, muzip, merhametli, sportif, enerji dolu, merakli, lider, yaratıcı, sevgi dolu bir adam…
Kelimelerin yettiği kadar Cengo…

İstanbul’da, karlı günler vardı birkaç gün önce. O’nun geldiği gün ise çok da soğuk değildi. 25 Aralık 2009 16:16 da İstanbul’da aldık onu kucağımıza… Mavi, leylek şekilli, beyaz şekerli doğum hediyeleri vardı. İki dedesinin de adını gurula verdik O’na. Annesinin de hayatındaki en özel andır muhtemelen o an! Dün gibi yüreğinde sevincini hissettiği…

Kıbrıs’ta zeytin ağaçlarının içinde, çok aydınlık, rengarenk güneşli bir odada, birsürü hayvanların olduğu bir evde büyüdü yaşamı boyunca. Her zaman hayvanları oldu. Köpeği, kedisi, balığı, kuşu, tavuskuşu ve daha niceleri.

2.5 yaşına kadar çok iştahlı, yemek yemeyi çok seven, yemek ne olursa olsun on parmak içine dalıp hapur hupur kendi başına yiyen çılgın bir çocuk. En sevdiği oyuncak hayatının hangi evresinde olursa olsun hiç değişmedi. ‘Top’! Ve aslında en sevdiği tatil de değişmedi. ‘Dalyan’! Sabırla balık tutuyordu. Saatlerce hiç usanmadan…

Hayatında ne olursa olsun o ‘mutlu’ bir adamdı. Oldukça sağlıklı, sevgi dolu hayatına devam ederken 2.5 yaşında kapımızı adını bile ile kez duyduğumuz bir misafir çaldı. ‘Nöroblastoma’. 28 Mayıs 2012 idi… ‘Geçecek- bitecek’ sloganımız ile 3 yıl İstanbul’da hem tedavimizi yaptık hem de balık tuttuk, yürüyüş yaptık, sevdiklerimizle bolca vakit geçirdik… ve daha nice güzel anılar biriktirdik…

Ama en önemlisi ‘teslim olmayı’ öğrendik…

Tedavimiz bittiğinde uça uça 2015 yılında evimize geri döndük.. Hemde iki küçük bezelyecik ile… Cengo’nun lafıdır ‘bezelyecik’. Sevil Su& Selim Ateş… Abi olmuştu artık, o kadar gurula dile getiriyordu ki ‘abi’ olduğunu, ve o kadar güzel ifade ediyordu ki kendini onlara seslenirken ‘abiiim’ diye. Bütün okulları gezdik tek tek, English School of Kyrenia’nın kapısından girer girmez kararını verdi ve okul hayatı 2015 Eylül ayında başladı. Okulu, arkadaşları, öğretmenleri hep hayatının baş tacı oldu. Okul, O’nun için hayatını organize ettiği, sevdikleri ile zaman geçirdiği, planlarını ve hayallerini pekiştirdiği bir süreçti.

2015 yılında evimize en yakın saha olan yere gittik ve gittiğmiz gün antramanlara başladı. Doğan Türk Birliği’nde yıllarca severek futbol oynadı. Çok sevdi ve çok sevildi… Bir gün o kadar güzel bir kafa golü atmıştı ki! Ayağı değil yüreği ile oynuyordu sanki. Sarı fosforlu formalarının içerisinde simsiyah pislik içinde ayaklarla antramanını bitirirdi hep. Dünya futbolunu da yakından takip eder, sevdiği oyuncularının hayatlarını izlerdi. Babası ile futbol konuşmaya bayılırdı… Koyu Galatasaraylı olduğundan da hiç maç kaçırmazdı. Arkadaşları ile daha çok vakit geçirmek için tenise de başladı. Ve yine çok sevdi, sevildi. Hem antrönerlerini hem de bizleri çok şaşırtarak 2018’de dereceye bile girmişti. 39 derece ateş ile, hayatında ilk kez 9 yaş sahada ve 9 yaşındaki çocuklarla tenis maçı yapmıştı. O gün de bizlere kararlı, azimli ve mücadeleci ruhu güzel bir ders vermişti. Özellikle okula başlayıp hayatının tadını çıkarmaya başladığında birçok kişinin de hayatına dokunmaya başlamıştı aslında. Çok sosyal bir kişiliği vardı ve bitmek bilmeyen bir enerjisi. Arkadaşları arasında da çok sevilen bir çocuktu. Okulda O’na yaşca büyüük kızlar tarafından ‘aman ne tatlıcıktır öyle’ denilmesinden çok sinir oluyor, O’nun aslında çok güçlü ve havalı bir erkek olarak anılmasını istiyordu. ‘Havalı’ olmak çok önemliydi 

Üç ayda bir kontrollerimizi yapmak için İstanbul’a gidiyorduk. O’nun için çok eğlenceli geçiyordu geziler. İstanbul’da halasının evini kendi evi olarak görüyordu zaten. 8 Haziran 2018’de yine kontrol için gitmiştik ki, Nöroblastoma denilen hain misafirin 3.5 yıl sonra yine kapıda olduğunu öğrendik. Ama biz biliyorduk… ‘Geçecek- bitecek’… O yıl, Eylül ayında 4.sınıfa başlamıştı. Tedavileri hem Kıbrıs’ta hem İstanbul’da devam etti. Tedavileri ile birlikte futbol, tenis, arkadaşlar, okul hep birlikte yürüdü. Misafiri göndermeyi başarmıştık yine. Son tedavimiz için 2018 Kasım ayında Almanya, Regensburg’a gittik. Yıl sonu festivaller, etkinlikler, ışıklar, eğlenceli günler geçirdik. Aslında Cengo ‘mutlu’ olmayı çoktan seçmişti. Festivallerdeki sosislere bayılmıştı. 9 ay sürdü Almanya. Hiç olmayacak şeyler yaşandığı Almanya. Biz yine gülümsedik, biz yine dost, eş, ailemiz ile hayaller kurduk… ‘Fikirlere kurşun işlemez’ bir hastane odasında Cengo’nun telafuz ettiği, hayatımızın en anlamlı cümlesi olmuştu. Günler, aylar seneler geçmişti bu bitmek bilmeyen tedavilerle…

Cengomuz varlığı ile hepimize dedi ki ‘hayatın altını çizerek yaşa’…

İstanbul’ da yine ayni çok da soğuk olmayan bir hava vardı ve yine saat 16:00 civarıydı…

08 Ekim 2019… Güle güle aşk!